Το 1822 δεν ήταν αρκετό για την Χίο.

Ντρέπομαι!

Εἶναι λίγο αὐτό ποὺ γράφω!

Ντρέπομαι!

Ἐγὼ τὸν Τοῦρκο δὲν τὸν μισῶ. Δὲν τὸν φοβᾶμαι. Ἀλλὰ ξέρω καὶ τὰ κακὰ ποὺ ἐπισύρει ἡ παρουσία του! Ξέρω καλά! Ἀπὸ χέρι Τούρκου χάθηκε παραπάνω ἀπὸ τὴν μισὴ μας γενιά! Κι αὐτὸ δὲν τὸ λησμονῶ! Δὲν πρέπει στοὺς παποῦδες μου νὰ γίνῃ τέτοια προσβολή! Σὲ κανέναν νεκρό μας!

Ἑγώ τοὺς Τούρκους δὲν τοὺς μισῶ. Ἀλλὰ δὲν τοὺς θέλω καὶ στὴν ζωή μου. Θυμᾶμαι τὴν Κύπρο. Τοὺς ἀγνοουμένους καὶ πονάω. Σὰν νὰ ἦταν ὁ πατέρας, μου ἡ μάνα μου, τὸ παιδί μου ἐκεῖ. Κι αὐτὰ δὲν ἔγιναν πρὸ 100 ἐτῶν. Ἔγιναν τώρα. Οἱ ζωντανοί μας ἀκόμη θυμοῦνται τὶς κτηνωδίες!

Ἐγὼ λοιπὸν τὸν Τοῦρκο δὲν τὸν μισῶ. Ἁπλῶς δὲν τὸν θέλω κοντά μου. Λυπᾶμαι ποὺ κάποιοι «συμπατριῶτες» μου, στὸν βωμό του χρήματος, θυσιάζουν τόση μνήμη! Λυπᾶμαι!

Φιλονόη.





Χιώτικη απόβαση στη Σμύρνη

Στην τουρκόφωνη «Μπιρλίκ» (21-3-2011) βρήκαμε την αναφορά για την αδελφοεκδήλωση της Σμύρνης, όπου Χιώτες και Τούρκοι εμποροβιομήχανοι, κόντρα στα τεχνητά ψευδοπροβλήματα που εκδηλώθηκαν πριν 189 χρόνια, ένωσαν τις φωνές τους κατά της συνθήκης Σένγκεν και των …πολεμικών αεροσκαφών. Όπως διαβάζουμε στην ανωτέρω τουρκοφυλλάδα το ελληνικό έθνος εκπροσώπησαν ορισμένοι επαγγελματίες, μεταξύ των οποίων κομβικό ρόλο είχε κάποιος Αντώνης Ζαννίκος, πρόεδρας του Εμπορικού και βιομηχανικού Επιμελητηρίου Χίου και ο εκ Πειραιώς ορμώμενος συνάδελφός του Γ. Κασιμάτης, ενώ για τους βασιβουζούκους μίλησε ο Εκρέμ Ντεμιρτάς, πρόεδρας του ΙΤΟ.
Το πρώτο δώρο που μετέφεραν οι δικοί μας (μπορούσαν οι άνθρωποι να πάνε επίσκεψη με άδεια χέρια;!) ήταν οι εργώδεις τους προσπάθειες να ρίξουν τα τείχη που έχτισε κάποιος ξενοφοβικός Φράγκος, ονόματι Σένγκεν, και τα οποία μας χωρίζουν από τα μεχμετζίκ, τους γκριζόλυκους εμπρηστές δασών, την ΜΙΤ και άλλα αδέρφια μας. Ώς στιγμής άνοιξε μόνο η κερκόπορτα της ελεύθερης εισόδου για τα πράσινα διαβατήρια και τώρα γίνεται προσπάθεια και για την κεντρική πύλη (των μπλε διαβατηρίων). Η γενναιόφρων ανταπόδοση ήρθε αμέσως από τον Εκρέμ Εφένδη, που τους απηύθυνε λόγο παρηγορητικό για «στόχους εμπορικών συναλλαγών με τζίρο 10 δισ.», για «πτώση κάθε ψυχολογικής μπάρας στο Αιγαίο» κτλ. Πώς να μην συγκινηθούν οι δικοί μας από τόση χουβαρντοσύνη;


Κατόπιν οι απόγονοι του Νικηταρά και του Πλαστήρα παρουσίασαν τον τουριστικό οδηγό της Χίου στην τουρκική γλώσσα, που εξεδόθη από το εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο του νησιού. Εκεί ο σεϊχουλμουχτάρης Ντεμιρτάς επιδοκίμασε βεβαίως την πρωτοβουλία, όμως επιδαψίλευσε στους εμπνευστές της οδηγίες για μια πιο ουσιαστική της αξιοποίηση: «Ο τουριστικός οδηγός στα τουρκικά είναι μόνο η αρχή. Βάλτε στα ρεστοράν σας μενού και στα τουρκικά και βάλτε στα τελωνεία σας προσωπικό που να ξέρει τουρκικά», ήταν τα σοφά του λόγια, ενώ κατά μη επιβεβαιωμένη μαρτυρία στηλίτευσε στον οδηγό την απουσία πληροφοριών στρατιωτικού ενδιαφέροντος, ως απομεινάρι του φοβικού παρελθόντος των ραγιάδων.
Αλλά προχώρησε και παρακάτω. Αποδεικνύοντας την οργανική ένταξή του στην μεγάλη χορεία των φιλελλήνων και ειρηνιστών Τούρκων (Τσιλέρ, Ετζεβίτ, Μουσταφά Κεμάλ, Αμπντουλχαμίτ, Μπαρμπαρόσα, Τζένγκις Χάν…) δήλωσε πως επιθυμεί «το Αιγαίο να μην είναι μια θάλασσα που μας χωρίζει αλλά μια θάλασσα που μας ειρηνεύει. Θέλουμε στο Αιγαίο αντί να ακούμε τα πολεμικά αεροπλάνα, να ακούμε τους γλάρους, τα αλιευτικά και τα τουριστικά σκάφη. Για αυτό θα συνεχίσω την κάμπανια που για χρόνια κάνω, να μην πετάνε πολεμικά αεροπλάνα στο Αιγαίο». Έ, κάπου εκεί ο Ζαννίκος ένιωσε μέσα του να σκιρτούν όλοι οι γενναίοι του πρόγονοι. Σκούπισε το δάκρυ που αυλάκωσε το μάγουλό του και δήλωσε περήφανα: «Πλέον δεν πρέπει να κλεινόμαστε στους εαυτούς μας. Οι Τούρκοι δεν μας φοβίζουν πια! Ακόμα και αν τα τουρκικά αεροπλάνα πετάνε από επάνω μας, δεν μας φοβίζουν. Το αν θα πετάνε τα αεροπλάνα εσείς το ξέρετε, βενζίνη ξοδεύετε, δεν μας αφορά. Εμείς πρέπει να κοιτάμε μπροστά και να αναπτύξουμε διάφορες συνεργασίες»!

Κείνη τη στιγμή, λέει, ακούστηκε ένα εξώκοσμο τρίξιμο στην αίθουσα. Να ήταν τα κόκκαλα των 52.000 σφαγμένων Χιωτών του 1822; Των πεταλωμένων Ιώνων παπάδων του 1922; Του Καραθανάση, του Βλαχάκου και του Γιαλοψού; Ως «Αντιφωνητής» δεν μπορούμε να αποφανθούμε με βεβαιότητα.
http://filonohpontou.com/2011/04/03/24-7/